Edyta i jej punkt widzenia: nadchodzi mutant i tylko działanie nas uratuje

Półtora roku temu, w lutym, siedziałam w swoim biurze od rana do nocy, a moje myśli skupione były na zestawieniach, bilansach i rozliczeniach. Półtora roku temu zadzwoniła do mnie mama, która z troską w głosie zapytała, czy dalej prowadzę zebrania i spotykam się z ludźmi w ciągu dnia. Owszem, docierały do mnie informacje o tajemniczym i groźnym wirusie w odległych Chinach i choć nie miałam wątpliwości, że do Polski również zawita, nie spodziewałam się, że do dziś i że za moment będzie mutował.

Z covidem jest trochę tak, jak z nielubianym wujkiem w rodzinie. Nikt z nas nie chce z nim przebywać, ale jesteśmy na niego skazani. No więc ten wujek rozsiadł się wygodnie w sofie, popija kawę, a teraz jeszcze zapowiada, że pod naszym dachem będzie musiał zostać dłużej, niż planował.

4 marca wykryto w Polsce pierwszy przypadek zakażenia. Później wszystko się zatrzymało. Wszystko. Ja akurat nie miałam możliwości pracy zdalnej. Pamiętam, jak po świętach Wielkiej Nocy wracałam z biura i minął mnie jeden (jeden!) pojazd. Karetka na sygnale. W środku białe postaci jak z filmu katastroficznego. I kiedy wzorowo zdawaliśmy egzamin, jako społeczeństwo, grzecznie siedząc w domach, licząc, że nieproszony gość za chwilę wyjdzie, zamknie drzwi i już nie wróci, on jak wygłodniały włóczykij poprosił o obiad. Później był jeszcze deser i kolacja. Nie wiadomo kiedy pościeliliśmy mu kanapę w salonie, a z czasem oddaliśmy nawet własną sypialnie.

I gdy codzienne informacje o liczbach nowych zachorowań i zgonów osiągnęły dla ludzkiego mózgu poziom absurdu, w którym nie widzieliśmy już pojedynczych ludzkich dramatów, a bezduszne cyfry, pojawiło się światełko nadziei. Nie, nie światełko w oddalonym tunelu, ale reflektor ustawiony wprost na nas! Szczepionka! Bilet dla wirusa w business klasie rakietą kosmiczną do innej galaktyki. Taki one way ticket. Ci, którym nieproszony gość zabrał bliskich i jak pasożyt zmusił do trudnych pobytów w szpitalu pod respiratorem, ci dla których ograniczenie kontaktów do spotkań na skype było nieznośne a strach tłumił inne emocje, grzecznie ustawili się w kolejce. Natomiast dla tych, którzy szybko dostosowali się do panującej sytuacji swoim sprytem i pomysłowością znaleźli sposoby na niedogodności związane z lockdownem a bliscy są cali i zdrowi, pozostały wątpliwości i znaki zapytania. Czy warto? Jakie są skutki uboczne? Przecież jestem młoda/y przejdę bezobjawowo. Nie przyjmę szczepionki, którą tak szybko wymyślono. Szczepienia zwolniły, telefony do rejestracji przestały się urywać, kolejki skurczyły się do minimum, tyle że główny bohater dramatu ostatnich miesięcy nie poszedł spać. Dobrze mu u nas. Nabiera sił i mutuje. Najmądrzejsi tego świata nie wiedzą, w jakiej postaci za moment wystąpi i czy nie zacznie zbierać kolejnego żniwa.

I choć pokolenie Y i pokolenie Z, nie przeżyło wojny, czasów komuny, nie musiało zakładać bagnetu na ramię, ma szansę również zapisać się na kartach historii złotymi zgłoskami. Wystarczy, że wyśle sygnał reszcie społeczeństwa: ,,warto się szczepić”. Wyprośmy wujka i tak zabawił za długo, a nikt z nas nie wie, jak wiele jest wstanie zrobić, żeby pozostać na kolejne miesiące. Bo z deltą żartów nie będzie, a choroba rozprzestrzeniać może się jeszcze szybciej. I tylko działanie i rozsądek młodych może nas uratować. Bo w naszym powiecie nadal połowa osób pozostaje niezaszczepiona. A najgorzej właśnie wśród wspomnianej grupy.

Pozostawię więc tutaj otwarte pytanie. Jak przekonać młodych, pewnych swoich racji, że właśnie w ich rękach (czy ramionach) jest rzeczywistość ludzi słabszych, chorych, starszych, których lockdown’y zamknęły w czterech ścianach?

Tabela 1. Procentowy udział w pełni zaszczepionych z podziałem na gminy w powiecie wrocławskim z dnia 11.07.2021r.

Źródło: strona internetowa https://www.gov.pl/web/szczepienia-gmin#/ranking z dnia 11.07.2021